Woensdag 19 juli

We besluiten om nog een rustig dagje in te plannen. Xascha en ik pakken de fiets en gaan nog een dag naar het strand. Onderweg ontbijten we op een mooie plek aan een riviertje met uitzicht op palmen. Aan onze voeten speelt een pup. Yoghurt met vers fruit, omelet en een bananenpannenkoek met honing vormt ons buffetje. Onderweg kopen we chips voor op het strand. We zoeken weer een plekje met ligbedden en parasol op de Hidden Beach. Het is zonnig, de zee lijkt blauwer dan gisteren en het strand witter. Als we er een uurtje zijn, verschijnt er ineens een bruidspaar die recht voor ons een fotoreportage laat maken. 5 mannen cirkelen om hun heen, geven aanwijzingen hoe ze moeten poseren en bewegen. Even later wordt er een drone de lucht in gestuurd die opnamen maakt terwijl ze heel gelukkig langs het water huppelen. Als de rust is weergekeerd, kijken we naar twee Japanse vrouwen die volledig gekleed, foto's van elkaar maken terwijl ze in allerlei poses in het water zijn. Eerder viel het ons al op dat Japanners graag gekleed aan het strand zijn. We zien wat vrouwen in lange zwarte broeken, windjack aan, gezicht tot aan de ogen bedekt en een hoed op. Ergens vinden ze het vast fijn om aan het strand te verblijven.
We eten met z'n vieren, wandelend langs de rivier zoeken we een restaurant op. Aan de waterkant nemen we een tafel, het personeel dat uit voornamelijk jonge meiden bestaat, spreekt geen Engels en kijkt chagerijnig. We plaatsen onze bestelling en verhuizen dan naar een andere tafel. Het gezelschap naast ons is zeer luidruchtig ene er wordt gerookt. Eigenlijk hadden we geen plezier hier en wilden weg, helaas hadden we al besteld. De maaltijden worden in vier etappes gebracht, Xascha krijgt een "5-color" salade, waarbij rubberen garnalen, octopuspootjes, ui, rode kool en wortel op een rijtje op haar bord ligt. Even later worden er plastic handschoenen gebracht en kan ze alle oude, taaie ingrediënten mixen. De andere gerechten zijn ook niet lekker, de hoop dat Renzo zijn kipgerecht wel goed is. Komt ook niet uit. Botten, vellen en lellen met hier en daar wat kip er tussen en een taaie, doorgebakken rijstplak die zo uit een aangebrande rijstkoker geschraapt lijkt te zijn. Eigenlijk krijgen we allemaal een beetje last van een slecht humeur, dus we laten alles staan, rekenen af en vertrekken. We worden niet eens uitgezwaaid. We gaan naar het restaurantje vlakbij onze homestay waar we al eerder waren. Daar delen we nog een pizza.. Als we terug wandelen rijdt er nog zo'n gek op een scooter met zijn spiegel tegen mijn arm aan, 't valt mee...