Vrijdag 21 juli

Op het vliegveld hebben we kaartspelletjes gedaan. Het vliegtuig van Vietjet Air had een uur vertraging helaas. Rond 02.00 uur arriveerden we in HoChi Minh City. We konden zien hoe onze bagage op de band werd gesmeten, het kwam allemaal snel naar ons toe. Er stond 1 hostess mer een papier in haar hand waar onze namen op stonden. We werden naar de taxi gebracht, de chauffeur kreeg het voucher met het adres en we konden op weg. Na een poosje rijden kregen we ernstig het gevoel dat onze chauffeur niet wist waar hij heen moest. Langzaam rijden, vragen stellen aan mensen in de straat, hij wist het niet zo goed. We waren in donkere straatjes beland, alles zat potdicht en we huiverden bij het idee dat we daar afgezet zouden worden. Inmiddels waren we in een straat beland waar bij ieder pand een bord "Hotel" stond dat met rode en blauwe knipperende lampen omzoomd was. Ernaast grote gele borden met in rode letters de prijs voor de kamerhuur per uur of per twee uur. Prima prijs trouwens, € 2,00 voor een uur en € 3,00 voor twee uur. En die chauffeur bleef maar langzaam rijden, zelf keken we mee via Google maps. Hij heeft telefonisch kontakt opgenomen, gelukkig beantwoordde iemand de telefoon. Ons hotel zou 24 uur open zijn en ik had per mail onze aankomsttijd doorgegeven. Voor een totaal verduisterd pand stopten we, er stond een vrouw in een kort rokje buiten, we waren bang dat we in zo'n sekshotel terecht zouden komen. Rolluiken gingen knarsend omhoog en bukkend met onze bagage konden we er onderdoor. Het leek een soort magazijn, het stonk enorm, we moesten via de trappen twee verdiepingen op. De vrouw liep mee, ontsloot onze kamer en tot onze grote verbazing begon ze hard te mopperen, stond er een vent op die daar had liggen slapen en hij verdween met zijn tasjes in de hand. De bedden waren matrassen op de grond, een geel kussen lag op het bed, helemaal bedekt met vieze kringen. We werden er helemaal niet vrolijk van, om 03.00 's nachts wilden we alleen maar slapen. Renzo zijn dekbed was nat van het zweet van die kerel, bah. Het leek een goed plan om morgen een nieuw verblijf te zoeken. De volgende ochtend worden er reparaties uitgevoerd vòòr onze kamerdeur, ook niet fijn, zeker niet als de eigenaresse zomaar binnenstapt met een spiegel onder haar arm die ze even wil ophangen. Als we beneden komen vallen wat puzzelstukjes op zijn plaats. Het magazijn blijkt een restaurant te zijn, de buurt ziet er verder vriendelijk uit. We vertrekken lopend en nemen een bus richting centrum. Op Tripadvisor hadden we een leuk eettentje met de naam Nonla Guys gezien waar we Koreaans/Aziatisch/Mexicaans konden eten. We worden vrolijk begroet, krijgen uitleg over de gerechten. Vier rijstbowls met verschillende soorten vlees/groenten bestellen we die allemaal even goed smaken. Intussen bekijken we wat we willen gaan doen. De tunnels van de Vietcong stonden op het programma, maar deze liggen te ver weg om tijdig te kunnen bezoeken, we zijn te laat gestart deze dag en hebben de planning te strak gemaakt voor Ho Chi Minh City. Het oorlogsmuseum schijnt ook indrukwekkend te zijn, we gaan er met de bus naar toe. Ik vond het enorm indrukwekkend, de rest iets minder. Na wat luxe drankjes gedronken te hebben, zijn we lopend naar het Hard Rock Café gegaan, we passeerden de kopie van de Notre Dame. De sfeer is altijd goed daar, veel goede muziek, vandaag veel Linkin Park als een tribute aan de zanger die gisteren zelfmoord pleegde. Lekkere cocktails en mooie hamburger gerechten bestellen we sluiten we af met één brownie/ijs/slagroom dessert met vier lepels. De maaltijden zijn zo groot, net als het dessert, het zou echt veel te veel zijn om ieder een eigen toetje te nemen. Daarna wandelen we naar de nachtmarkt, een paar kilometer verderop. Xascha ziet een set van zes kleurige zijden portemonnees die ze aan haar vriendinnen wil geven in Nederland. De verkoopster vraagt 560.000 Dong, "beledigd" loop ik weg. Ze volgt, pakt mijn pols vast en vraagt hoeveel ik wil geven. Mijn prijs is 100.000,00 Dong, precies vier euro. Ik loop, zij volgt terwijl ze me niet los wil laten en zo'n vijftig meter verder gaat ze akkoord. Tijdens het rondslenteren gaan we nog een enorme koophal binnen, de Saigon Square, dit lijkt op de zijdenmarkt in Beijing. We nemen de bus en lopen nog twee kilometer naar ons verblijf. Er is nog van alles te zien onderweg. Als we aankomen, betaal ik de kamer alvast, morgen gaan we vroeg op pad. De eigenaresse verontschuldigt zich meerdere malen voor die kerel in onze kamer, ze had écht geen idee hiervan.... Een live artiest staat onder ons raam verschrikkelijk vals te zingen. Gelukkig duurt het niet al te lang. Morgen vroeg op, we gaan naar Cambodja met de bus.