Woensdag 26 juli

Om 08.15 staat er een tuktuk voor, ik ben aan t uitchecken, wij wachten op een mini van. Het blijkt dat we toch in de tuktuk mogen die ons naar een hele grote bus brengt. Het begint al anders dan dat we geregeld hadden. Als laatsten komen we aan, checken in het kantoortje in en zoeken de laatste vier stoelen die verspreid door de bus nog leeg zijn. Een rode vierkante sticker mogen we op onze shirts plakken, in Cambodja zal iemand ons daaraan herkennen nadat we lopend de grens zijn over gestoken. Het klinkt als een systeem! Na een uur stoppen we voor een sanitaire stop en om wat inkopen te doen. Een dikke, zwaar opgemaakte bitch ( geen andere woorden voor) roept iedereen met schelle stam toe dat als je naar het toilet gaat dat je dan ook iets in haar winkel moet kopen. Het landschap is vlak, weinig huizen, veel gras en rijstvelden. Dan komen we aan de grens, dat is een hele belevenis om van Cambodja naar Thailand te komen. Zo'n 100 meter van de grens moeten we de bus uit en verder lopen, achter de andere passagiers aan. Er is een corridors van streetfoodverkopers waar we tussendoor moeten lopen, voordat we bij een houten hok komen. Binnen is de paspoortcontrole, daar staan rijen van 6 personen breed en 10 meter lang, de rij slingert door een deur naar buiten. Daar staat het ook super vol. We worden aangesproken door een man die het kan regelen dat we niet in de rij hoeven, voor 200 Bath p.p. omzeilen we de wachtrijen. Die 24 euro houden we wel in ons zak, aan de Thaise kant van de grens moeten we toch wachten op een bus en onze medepassagiers. Binnen een half uur zijn we er door, alle vingerafdrukken weer af laten nemen, stempel in t paspoort en verder. Tak krijgt haar stempel niet, tenzij ze 100 Baht betaalt, wat een corruptie. Dan is het een hele lange wandeling naar de Thaise grens, over blubberige straatjes en tussen verkopers en bedelaars door. Renzo negeert een bedelend meisje en ze geeft hem daarom een klap. Uiteindelijk zien we een grote poort met een welkom in Thailand er op geschreven. Eerst de trap omhoog lopen en dan aansluiten in looppaden die met poortjes en touw zijn gemaakt om bij de douane te komen. Een vrouw staat veel te dicht achter me, bijna in mijn slippers. Met een grote zwaai gooi ik de buis met mijn schilderij over mijn schouder, dat helpt, ze gaat achter Xascha staan. Hier staan we een uur in de rij, inmiddels hebben we de arrival en departure kaarten ingevuld en mogen we Thailand binnen. Buiten is een soort bagagecheck, er zitten zo'n zes geüniformeerde personen heel relaxed op soort tuinstoelen. Aan de linkerzijde mogen de mannen er langslopen de rechter zijde is voor de vrouwen. We zien er blijkbaar betrouwbaar uit en mogen zonder controle door. Na weer een stuk gelopen te hebben, staat er bovenaan de trap bij een luxe winkelcentrum een man met zijn telefoon te zwaaien, waar een rode sticker op zit. Dat is blijkbaar ons verzamelpunt. Hele bijzondere transporten zien we voorbij trekken naar de Cambodjaanse grens. Brommers met zijspan en karren die metershoog en -breed geladen zijn. Mensen die een kar voorttrekken aan hele lange hefbomen, ook met enorme ladingen er op, het wachten is niet saai. Het duurt nog ruim een uur voordat we verder gaan, in de tussentijd eten we wat van de KFC, lekker rauwe kipstukjes en wat friet. Het is wel verwarrend, er gaan diverse groepen weg ook met een rode sticker, blijkbaar een andere bestemming. Dan mogen de reizigers voor Bangkok mee, weer een stuk lopen, dit keer in de stromende regen naar de bus. Dit was wel de meest intensieve manier die ik ooit heb meegemaakt om een grens over te komen.. Thailand ziet er direct een stuk verzorgder uit qua huizen, de wegen en het autopark. Er rijden heel veel pick-up trucks, al dan niet geladen met personen of goederen. Voorspoedig reizen we naar Bangkok, in het centrum worden we afgezet, vlakbij een restaurantje waar we vorig jaar zo lekker gegeten hebben. Het eten is weer heerlijk, we genieten er van. Met de taxi gaan we naar ons volgende hostel, het duurt even, de chauffeur rijdt verkeerd. Tak helpt hem met navigeren, uiteindelijk komen we aan bij het hostel. In de taxi had Tak al telefonisch contact gezocht met het hostel en te horen gekregen "dat ze niet zo goed met bookings.com konden werken" en waarschijnlijk geen kamer hadden. We moesten maar komen, dan zouden ze het nog even nakijken. In een parkeergarage vòòr het hostel stappen we uit de taxi, helaas, geen kamer beschikbaar, grrrr.. Het was al donker, gelukkig had Tak internet, konden we even een nieuw verblijf zoeken voor Xascha en mij via Expedia. Op een afstand van 20 minuten lopen vinden we wat, bepakking op de rug en wandelen. Dit is wel een heel erg mooi hostel, nieuw, moderne ruime kamer, airco, prachtige douche ruimte, zo kwam het toch nog goed.