Donderdag 13 juli

Tot 11 uur 's avonds rent het jongetje dat in de homestay woont, gillend rond. Zijn broertje van 1.5 jaar krijst een uur lang zijn longen uit zijn lijf. Eindelijk wordt het stil, totdat het jochie weer begint te krijsen, oorverdovend hard. Na een tijdje hebben de zwerfhonden ruzie, nog later het krijsende joch, om vier uur begint de inpandige haan luidkeels te communiceren met buurman haan en om vijf uur is het jochie weer bezig. Weinig geslapen dus. Al vroeg heerlijk buiten genieten van het waanzinnige uitzicht op de vallei die zich onder ons uitstrekt. Kop koffie erbij en uitgebreid gekletst met de Australische. Dat is zo leuk van simpel reizen, het is zo gemakkelijk om met mensen uit andere landen te praten en te horen hoe dingen in andere landen er aan toe gaan. Gisteravond gesproken met een Pools gezinnetje. Hun zoon van 8 speelde met het Vietnamese jongetje, er was geen taalbarrière. Ze keken elkaar aan en gingen hetzelfde doen... Bij het ontbijt worden we verwend met pannenkoeken met banaan en honing. Tegenover de homestay staat een enorme wietplant. Langzaamaan beginnen de Hmong vrouwen zich weer te verzamelen tegenover onze homestay, ze wachten totdat we vertrekken. Ik vraag de gids of zij ze wil informeren dat ik niets koop van ze als ze meelopen, dat kan ik beter zelf doen vindt de gids. De groep is bijeen, iedereen heeft spierpijn van de tocht gisteren en de gids vraagt of we de lange zware trekking gaan doen, door de modder of de "easy one" van zes kilometer over asfalt. Bijna unaniem stemmen we voor de "easy one", Xascha wilde nog wel een dag afzien. Onze gids is 20 jaar en heeft twee kinderen. Die van gisteren was 19 jaar en had er ook al twee. Ik loop een stuk met de gids mee en vraag hoe dat daar geregeld is. Meisjes trouwen als ze 14 of 15 zijn met een jongen die ongeveer net zo oud is. Ze mogen zelf kiezen vertelt ze, zij ontmoette haar man twee weken voor de bruiloft Het klinkt wel wat gearrangeerd. De man bouwt het huis, de vrouw doet de rest. De gids is in haar hele leven slechts twee keer in Sapa geweest dat op 30 minuten rijden met de auto ligt. Ze is erg gelukkig. Meisjes van 19 die niet getrouwd zijn, blijven altijd alleen zegt ze. Het is een hele andere trip dan gisteren. We wandelen tussen de rijstvelden over asfalt/klei/gaten. Steeds passeren we huizen en mini winkeltjes. Er wonen 2600 mensen in dat dorp, de huizen liggen ver uit elkaar. We worden niet meer lastig gevallen onderweg. De Hmong vrouwen zijn weg gegaan, als ze niet kunnen helpen bij een moeilijke trekking, dan lopen ze ook niet mee. We steken via een gammele brug de rivier over, gaan weer heuvelopwaarts en passeren veel spelende kinderen. Groenten en fruit worden op straat aangeboden, net als in stukken gehakte delen varken, tot en met oor en poten. Geen koeling, het ligt gewoon op een houten plank. Onderweg stroomt vanaf de heuvel enkele malen vanaf de heuvel een flinke stroom water in de breedte over de weg. Onze schoenen lopen net niet vol als we er doorheen lopen. De weg is erg slecht en voert ons regelmatig omhoog. Bij een enorm hoge waterval waar het water de rotswand af davert, pauzeren we even. Via grote stenen lopen we in de rivier. Om aan de overkant te komen, kunnen we over de stenen lopen, of over de brug lopen kost. Dat kost 5000 Dong, er zitten twee mannen in een houten huisje om te incasseren. Xascha en Renzo steken via het water over, dat was niet makkelijk. Renzo neemt zijn laatste stappen via het water. Tak en ik nemen de brug, gratis zelfs. De weg slingert zich omhoog, we lopen langs kleine huisjes met een modderig erf. Kinderen spelen op blote voeten, soms staat er een buffel bij. Het blijft zo ongelofelijk genieten, zo bijzonder om hier te zijn. De zon is er en laat haar stralen over de rijstvelden schijnen, adembenemend mooi. We lopen over wel/niet/deels verharde smalle paden, omzoomd door bananenbomen, bamboe en wietplanten. Af en toe wordt er geclaxonneerd en moeten we van het pad af om een scooterrijder te laten passeren. Volgens de gids lopen we een dorp in van de Red Hmong stam. De stammen mengen zich niet in huwelijk of scholing, ze zijn wel vriendelijk voor elkaar. Bij een homestay krijgen we een lunch. We zitten op een terras dat grenst aan een bamboe brug, die over een woest kolkende stroom is gehangen. Die wil ik wel even belopen natuurlijk, zeker om een paar bijzondere foto's te kunnen maken. Het is een krakkemikkige brug die wiebelt en uitzwaait als ik er op loop. De rest is via grote stenen een stukje het water ingelopen. Ik volg ook, grote stappen nemend om van steen naar steen te komen. Tijdens de lunch worden we "aangevallen" door een pup van een week of 8, zo schattig. Vooral Renzo z'n benen zijn interessant om in te bijten, hij geniet er van haha... niet dus. Mijn rugzak vindt t diertje ook leuk om in te bijten. Na een poosje hier relaxen gaan we weer op pad. Als ik de gids vraag of ze in de buurt woont, biedt ze aan om haar huis te bekijken omdat we er langs komen. Die kans laten we niet voorbij gaan. We schrikken enigszins er van, de wanden zijn gemaakt van bamboestokken, er zitten echt flinke ruimtes tussen. Aan alle kanten kun je door het huis naar buiten kijken. De vloer is van beton, er is een gat in gehakt en dat dient in de winter als vuurplaats. Ze pakt een krukje en zet dat op de grond. Verder is er niets. Op een vide staan twee enorme manden een daar bewaren ze hun rijstvoorraad in. Haar schoonouders wonen bij hen in. De kinderen zijn met haar man mee. Het is moeilijk om een voorstelling te maken hoe mensen hier leven vanuit ons perspectief. Zeker met kinderen, geen veiligheids maatregelen. Waarschijnlijk zijn de mensen gelukkig met hun leven, ze gaan nergens heen en dit is wat ze kennen. De winters zijn streng met sneeuw en temperaturen onder nul. Onze tocht van zo'n 8 kilometer eindigt, we worden met een busje opgehaald en teruggebracht naar Sapa. De weg daar naar toe zou een nieuwe attractie voor de Efteling kunnen zijn: "Jumping bus". De weg zit zo vol enorme gaten dat de bus er zigzaggend tussendoor laveert. Af en toe zien we een tegenligger op onze weghelft verschijnen die de route op dezelfde wijze trotseert. Er wordt geclaxonneerd, het gaat allemaal goed. Inmiddels is het gaan regenen en trekt de lucht dicht. In Sapa worden we bij het hotel waarvandaan we gestart zijn weer gedropt. In de eetzaal zijn wat chillhoeken ingericht. Op een vloerkleed liggen wat kussens en kleden. We nemen dankbaar zo'n hoek in beslag. Eindelijk onze natte schoenen en sokken uit, we hebben allemaal verrimpelde voetjes van het vocht, naast de blaren. Drie uur hebben we om daar door te brengen tot aan het diner. Het is heerlijk om te hangen, zakje chips en wat drinken erbij. Bij het diner hebben we weer leuke gesprekken met medereizigers. Daarna hebben we nog tot negen uur de tijd. Voor de derde keer crasht mijn reisverslag dat ik had uitgewerkt op mijn blog. Tijdens het uploaden ervan kreeg ik weer een error, grrr! Met twee vingers schrijven op een telefoon is al een heel karwei... Gefrustreerd stap ik naar de receptie en vraag om een computer die ik mag gebruiken. Het toetsenbord wordt ingesteld en ik herschrijf het verhaal. Bij het uploaden gaat het weer mis, voor die dag helemaal klaar met schrijven. Lopend gaan we naar het punt in Sapa waar de nachtbus op ons wacht. Om vier uur 's nachts komen we in Hanoi aan. Verbazingwekkend genoeg zijn alle scooters weg, we kunnen gewoon over de stoep lopen en het is stil, op een enkele scooter bestuurder na die meent dat claxonneren ' s nachts ook moet. Op een bepaald punt ligt de stoep wel 50 meter vol met bananen. Waarschijnlijk het distributiepunt voor de kleine handelaren. Bij ons hostel bellen we aan, gelukkig wordt er open gedaan. We krijgen een kamer, gratis, om nog wat te slapen. Dat kunnen we wel gebruiken, net als de warme douche. Nadat onze buurvrouw haar happy moment luidkeels heeft afgesloten, wordt het stil en vallen we als een blok in slaap.De bus naar Cat Ba zal om 07.30 alweer voorrijden.