Woensdag 12 juli

In het hostel pakken we onze kleine backpacks in voor de trekking in Sapa. De grote backpacks laten we achter. Eerst eten we in een kip specialiteiten restaurantje. Rijst met kip, noedels met kip of soep met kip. Dan is er nog de kip special die ik bestel. Dat blijkt dus de soep te zijn die aangevuld is met kippen levertjes, brrr zo vies. De vette eigenaresse zit wijdbeens met één been opgetrokken in een hangstoel bij de ingang. Ze ontvangt het geld van haar medewerkers en telt het na...
‌Met de nachtbus gingen we naar Sapa. In de bus stonden drie rijen redelijk plat liggen stoelen in stapelbedvorm. Niet heel comfortabel, beter dan zitten. De eerste twee uur schalde Vietnamese operamuziek uit de speakers, dit werd nog begeleid door bijna onafgebroken geclaxonneer door de chauffeur. Rond 04.00 arriveerden we in Sapa, we konden blijven slapen/hangen tot 05.30. Met luide Vietnamese discomuziek werd de start van de dag aangekondigd. Het regende en boven de heuvels hingen onheilspellende grijze wolken. Buiten stonden de gidsen al op hun klanten te wachten. De gidsen zijn vrouwen van de Black Hmong stam, zij zijn kostwinner en verdienen hun geld met trekkings begeleiden. Voor ons kwam we een taxi die ons naar een hotel bracht waar we onze reisgroep ontmoetten. Eerst kregen we een ontbijt aangeboden. Snel heb ik nog vier regenjassen aangeschaft, we hadden niet gerekend op regen. Op t moment dat we vertrokken te voet, sloten er zo'n tien Hmong vrouwen aan bij onze groep. Enkele met n baby op de rug, anderen met een grote mand. De dames zijn gehuld in de klederdracht van hun stam. We wandelen in de regen het stadje Sapa uit. Dit is een echt backpackers plek, ze zijn overal aanwezig in t straatbeeld. Sapa ligt op 1500 meter hoogte. Ineens slaan we linksaf, gaan op een modderpad van 20 cm. bijna verticaal naar beneden. Grote stappen moeten er worden gezet, soms wel van 50 cm. naar beneden. Daarbij staat er een laag blubber waar onze schoenen zich in vast zuigen van wel 10 cm. Er liggen stenen in/op het pad dat omzoomd is door maisplanten en het is niet gemakkelijk om zonder vallen verder te gaan. De Hmong vrouwen helpen ons door een hand te geven als we grote stappen moeten zetten. Zelf lopen ze heel makkelijk, op rubber laarzen, elke dag lopen ze die route vertellen ze. Tak glijdt een stuk naar beneden op haar achterstallige, ik val voorover met mijn knie op een steen en ook Renzo loopt flink wat moddervlekken op zijn broek op. Xascha heeft nergens last van, zij blijft op de been. Zo volgen we het pad dat zich in de heuvels heen slingert. Stukken lopen we over grote stenen in een snelstromend beekje waarbij onze schoenen vol stromen met water. We puffen en zweten wat af tijdens de zware tocht naar beneden. Onderweg proberen kindjes ons armbandjes te verkopen. Uit een maisplant haalt de gids een enorme gele met zwarte kever met hele grote poten. Die gaat ze opeten zegt ze. Ze plukt voor mij een soort perzik en later een handvol grote rode bessen. De tocht is loodzwaar, we krijgen er wel wat voor terug. We genieten van ongelofelijke vergezichten, prachtig aangelegde rijstplateau's en beekjes die de heuvels doorsnijden. De kleuren zijn zo mooi, bijna onwerkelijk. Af en toe duikt er tussen de rijstvelden een dak op van een huis. Regelmatig wappert de Vietnamese vlag er op. Het is zo onbeschrijfelijk mooi. De lunch krijgen we na 9 kilometer trekken aangeboden in een dorp. Het is druk, er zijn veel mensen en we zien een pikzwart hangbuikzwijn lopen met een aantal biggetjes.. Daar vertelde de vrouw die mij de berg afhielp dat ze niet verder mee liep, dus ik bedank haar voor de verleende diensten. Zo makkelijk kom ik niet weg, "I help you, you help me" zegt ze en haalt een hele arm verkoopwaar te voorschijn. Ik geef aan geen interesse te hebben, ook dit wordt niet geaccepteerd. Ze plukt aan mijn jas, er is weinig over van de vriendelijkheid tijdens de trekking. Na flink afdingen koop ik wat. De andere vrouwen wijzen op mijn reisgenoten en eisen heel agressief dat we minstens vier dingen moeten kopen. Na nog twee dingetjes zijn we er wel klaar mee en lopen zwaar geïrriteerd naar ons restaurant. We worden gevolgd en ze duwen hun dingen onder onze neus. Dan worden we echt nijdig en snauwen ze af. Mopperend druipen ze af, helaas komen er nog minstens 20 andere vrouwen en kinderen op dezelfde agressieve manier verkopen. We vergeten bijna te genieten van de heerlijke maaltijd. De helft van de reisgroep gaat daarna terug, de Hmong vrouwen blijven ook achter, dus we gaan met de gids weer op pad. Zij laat ons een kleine werkplaats zien, waar met draad gemaakt van de marijuana plant, stoffen geweven worden . De stof wordt 4 maanden ondergedompeld in een verfbad om de juiste kleur te krijgen.Om de stof te laten glimmen, leggen ze er een stuk honing was op onder een langwerpig stuk steen. Vervolgens gaan ze op die steen staan en glijden heen en weer over de stof. We lopen op wat vlakkere stukken. Soms wat betonnen delen, afgewisseld met modderige graspaden. Er zijn veel zwerfhonden, eenden en kippen wachten hun trieste lot af in kleine mandjes en we komen twee buffels die een modderbad hadden genomen, voorbij gewandeld. Oude houten hokken waar de wind aan alle kanten door kan waaien, zijn de huizen voor de mensen die hier wonen. Een kale betonnen vloer en een golfplaten dak, dat is alles wat ze hebben. Een familie zit op minikrukjes rondom wat schalen die op de grond staan en grijpen er met hun handen hapjes uit. De huisjes zijn zo klein, we vragen ons af of er sanitaire voorzieningen zijn. Zo leggen we nog drie kilometers af en komen aan bij onze homestay. Het huis is heel groot, gemaakt van hout en heeft een betonnen vloer. Aan de zijkant achter een gordijn staat een tweepersoonsbed. In de open ruimte staat een bureau dat als kantoor dient. In de douche schrobben we alle modder van ons af Voor de deur staat een enorme wietplant, die wordt niet gebruikt om te roken zeggen ze. Deze planten groeien echt overal. Boven is een vide waar de toeristen slapen. Er liggen matrassen op de grond met beddengoed er op en een klamboe. We krijgen een cooking class springrolls maken. Hiervoor snijden we alle groenten en kruiden die we in rijstvellen rollen. Ze zijn heerlijk. Er worden nog meer gerechten voor ons bereid die gelijktijdig op een bananenblad worden gepresenteerd. De eigenaar schenkt voor het eten nog wat "happy water" in en proost met ons. Het is een pittige borrel die nagloeit in mijn slokdarm. Heerlijk eten en we voeren interessante gesprekken met Mike uit Londen en een vrouw uit Australië. De meete mensen gaan op tijd slapen, Xascha en ik spelen nog kaartspelletjes met Mike...