Zondag 16 juli

Renzo vond op Trip Advisor een restaurant dat op de 17e plaats stond op een lijst van 2000 restaurants die een review hadden gekregen. Buiten was een tafel vrij, helaas staken onze knieën boven de tafel uit, zelfs die van Xascha. De gastheer stelde zelf voor om een hogere tafel te installeren, daar stemden we graag mee in. Renzo en Tak aten heerlijk, Xascha en ik wat minder. Live muziek horen we steeds dichterbij komen. Ineens zien we een man die live zingt voorbij komen, hij duwt zijn eigen PA installatie. Vanmorgen tijdens het wachten op de bus, kwam er een blinde zingende mevrouw langs. Zij liep gearmd met een man die ook zo' n zanginstallatie voortduwde. Het is heerlijk zitten aan onze tafel, mensen van allerlei afkomst wandelen voorbij, winkeltjes worden op de stoep gerund en daar tussendoor rijden de auto's en scooters. Het is nachtmarkt, die bezoeken we graag. Het is wel enorm druk, mensen dringen en lopen tegen je aan. Een opdringerig persoon presteert het zelfs om twee keer in de slipper te gaan staan die aan mijn voet zit. Even later rijdt er zelfs een buggy op mijn slipper. Ook zit er iemand aan mijn achterste. Er wordt gewaarschuwd voor zakkenrollers, we stoppen alle telefoons en portemonnees in mijn rugzak die ik voor me draag met mijn armen er overheen. Inmiddels hebben we van medereizigers al heel wat verhalen gehoord over gestolen spullen, even uitkijken dus. Onderweg kopen we een volle beker met allerlei soorten gesneden fruit. Daar krijgen we prikkers en een lepel bij, we eten dit met z'n allen op. Het meer is ' avonds prachtig verlicht, we lopen er een stukje langs. Er zijn ontzettend veel mensen op de been, kinderen rennen rond en en we zien een groepje jonge mensen die drie gitaren bij zich hebben en gezellig aan het zingen zijn. Onze kamer is heerlijk koel, schone lakens en eigen sanitair met een warme douche. Helaas heb ik waarschijnlijk iets verkeerds gegeten, 's nachts moet ik vier keer spugen, daarna is het ook over. 's Morgens luieren we totdat we om 12.00 uur echt de kamer uit moeten. De backpacks laten we in het hotel staan totdat we naar het treinstation gaan. Eerst gaan we ontbijten/lunchen, we komen in een propvol restaurantje waar we bij vier Vietnamezen aan kunnen sluiten, die trouwens vreselijk smakken. Ik mag niet weg van Renzo en Xascha, overal zijn smakkende Aziaten, dus ik moet me maar niet ergeren. Er wordt wel heerlijke yoghurt met vers fruit geserveerd, daar had ik zin in. De rest neemt een warm gerecht. Tijdens het eten bekijken we wat het plan is voor vanmiddag. Het wordt een luxe winkelcentrum, Lotte Center, waar ook een observationdeck is. Deze keer houden we een taxi aan, de chauffeur wil ins wel brengen. Z'n meter staat al op 80.000 Dong en loopt binnen twintig minuten op naar 1.240.000,00 Dong, zo'n vijftig euro. Dat zijn natuurlijk geen tarieven voor Azië, we bespreken de strategie hoe we dat aanpakken. Ik houd 200.000,00 Dong, zo'n acht euro in mijn hand. Zodra de chauffeur stopt, gaan we eerst allemaal uit de auto. Dan vraag ik wat hij voor de rit wil hebben, met zijn zwart beschimmelde afgebrokkelde tanden grijnst hij naar me, terwijl hij naar de meter wijst. Nou echt niet, ik vertel hem dat het een criminele prijs is, Renzo handelt adequaat. Hij houdt het biljet voor zijn neus en vraagt of hij t wil hebben, anders krijgt hij niets. Het wordt geaccepteerd en we krijgen zelfs nog wisselgeld terug. Wat een afzetter. Eerst even door de grote supermarkt lopen. Voordat we de supermarkt ingaan, worden onze tassen dichtgemaakt met een tiewrap. Handtassen worden helemaal geseald. Er zijn zoveel andere producten dan bij ons, we vinden het leuk om even rond te kijken. Vlakbij ons hostel is een winkeltje waar ze weasel coffee in allerlei smaken verkopen. Dit is koffie gemaakt van koffiebonen die door wezels eerst zijn opgegeten en daarna uitgepoept. Dit schijnt een enorme goede smaak aan de koffie te geven. Het idee vind ik heel vies, toch neem ik een bekertje aan in de supermarkt waar het gepromoot wordt. Het is ontzettend vies, dit komt voornamelijk omdat de helft van de koffie uit bestaat. Er loopt ontzettend veel personeel in de supermarkt, meer dan dat er klanten zijn. Sommige producten in de supermarkt zijn extra beveiligd, zoals baby melkpoeder met een alarm eromheen en heel willekeurig stukken Franse kaas in een plastic doos die alleen bij de kassa opengemaakt kan worden. In een glazen bak van 2 bij 1 meter zwemmen grote vissen rond, zolang dat duurt. Bij de kassa worden de tassen weer ontdaan van de tiewraps, zodat we kunnen betalen. Dan gaan we naar het observationdeck op de 65 E verdieping. Er zijn twee prijslijsten, namelijk voor Vietnamezen en voor mensen van overige afkomst. Dit scheelt vier euro per persoon, wat en afzetters. Studenten tot 19 jaar mogen voor een gereduceerde prijs naar binnen. Ik meld dat ik drie studentenkaarjes wil en dat accepteert ze. Zonder check van studentenkaarten of leeftijden gaan we in de lift, naar de 65e verdieping. De lift is mooi verlicht en op de vloer en t plafond worden "space-achtige" beelden vertoond. Boven hebben we een waanzinnig uitzicht over Hanoi, wat een metropool. De tegenstellingen in de stad hoe mensen leven zijn groot. Op het platteland is het weer heel anders. Bij de skywalk kunnen we op een glazen vloer lopen die boven Hanoi hangt, naast het gebouw. Dat is even een hele vreemde gewaarwording, we gaan er van uit dat de vloer wel blijft hangen als wij er op lopen. Aan een hoge tafel, uitzicht op het West Lake, eten we onze broodjes op. Bijzondere plaats om te zijn. Xascha en ik gaan ieder zes minuten in de massagestoel liggen. Zodra deze aan gaat krijgt ze de slappe lach. Het is een monsterstoel die zijn werk serieus neemt, we worden bijna mishandelt, af en toe doet het echt pijn. Terug nemen we de bus, voor een euro zijn we terug in de oude stad. Onderweg eten we wat voordat we de backpacks ophalen. Vlakbij is een galerie waar ik enkele prachtige werken heb gezien, vandaag neem ik een besluit en koop er één. Eigenlijk de eerste die vier dagen geleden ook al mijn aandacht trok. Het kunstwerk wordt opgerold en in een buis gestopt zodat het veilig mee kan reizen. Renzo heeft info over taxi's opgezocht en met een als "veilig" bestempelde taxi gaan we naar het treinstation. We betalen inderdaad weinig. Na even wachten kunnen we plaatsnemen in onze slaapcoupé voor vier personen. De trein lijkt stokoud, we zien wel hoe het zal gaan, we kunnen er 17 uur van genieten. Op weg naar Da Nang!