Zaterdag 22 juli

De wekker gaat al om 06.00 uur af, inpakken en vertrekken. Netjes als ik ben trek ik het gordijn, nou ja een enorm laken dat dubbel genaaid is, open, helaas komt het met roede en al van het raam af. Voor onderweg naar Cambodja kopen we vier bahn mi terwijl we eerst naar de locale bushalte wandelen. In de bus gaan we eerst zitten, bagage wegzetten, als de chauffeur heel bars naar Renzo roept "hey you". Renzo betaalt gepast, gaat weer zitten en wordt met dezelfde tekst weer gesommeerd om naar voren te komen. Er moet € 0,50 extra betaald worden voor de bagage! Bij Mekong Express hebben we tickets gekocht voor onze trip naar Cambodja. Om daar te komen moeten we, geheel bepakt en bezakt, via de stoep tussen talloze groepen mensen die ook op een bus wachten door lopen en over boomwortels die flink over de stoep heen groeien klimmen. Deze busmaatschappij stond slecht aangeschreven, was wel de goedkoopste, dus goed genoeg voor ons. Op de stoep nog een Ray-Ban zonnebril gekocht voor mezelf, de mijne was stuk gegaan. In de bus regelen we de laatste stappen van onze reis. Een paar overnachtingen in Pnom Penh en Siem Reap. Op de 27e vertrekken we naar Bangkok. Misschien gaan we Tak's ouders ontmoeten. De bus is prima, de steward deelt direct al luxe ingepakte broodjes en flesjes water uit. De visa aanvraagformulieren voor Cambodja vullen we in en geven we met paspoort en het bedrag in US Dollars aan hem mee. Één van mijn dollar biljetten is minimaal gescheurd, de steward denkt dat het niet geaccepteerd gaat worden. Ik heb het gepast meegenomen, kan dus geen ander biljet te voorschijn toveren. We reizen nog zo'n tweeënhalf uur en komen aan bij de grens. Iedereen moet de bus uit zodat de douane een inspectie kan doen. Er staan veel mensen met stapels bankbiljetten klaar om Dongs te wisselen tegen US Dollars, wij wachten nog even. In een wachtruimte haalt de steward onze paspoorten op bij de Vietnamese douane die een exit stempel in onze paspoorten zet. Een douanier zit daar in de ruimte paspoorten in te schrijven, tassen vol paspoorten staan onder tafel bij zijn voeten. Dan gaan we de bus in, om 100 meter verder weer uit te stappen. In een enigszins ouderwets aandoende ruimte zitten de douaniers, we laten alle vingerafdrukken achter, behalve de mijne, de afdrukken van de vingers aan mijn rechterhand zijn voldoende. Direct in Cambodja staan enorme casino's langs de weg. We hadden al gelezen dat er veel casino toerisme is. Net over de grens is een groot restaurant, een suv staat binnen geparkeerd, daar kunnen we lunchen of wat inkopen doen. Bananen en een zak mangosteenfruit nemen we mee. Ik spreek drie vrouwen uit Nieuw-Zeeland, waarvan er één vorige week nog in Bolsward en Groningen Maori-dansen heeft uitgevoerd met een groep. Ze laat indrukwekkende foto's zien. Eerste indruk van Cambodja is dat het armoedig, vlak en stoffig is. Veel water, drassige weilanden met koeien, hier en daar een buffel en ook hier langs de weg veel stalletjes met allerlei producten. Midden in Pnom Penh, bij een hele stoffige, armoedig uitziende markt, worden we gedropt. Direct horen we niets anders dan "madame, tuk" of alleen maar "tuk". Dit hebben we in Hanoi of Ho Chi Minh niet gemist zeg. Door de brandende zon lopen we met volle bepakking naar ons hostel in ruim 30 minuten. Wat heet zeg, mocht van Renzo geen tuktuk aanhouden, strenge tourleader! Mijn backpack is maar 8.5 kilo, voelt alsof er 20 kilo in zit. Zo komen we aan bij het RS Hostel. Voor wel 8 euro per nacht hebben we kamers geboekt. Helaas geen lift, dus de trap op. Wel 100 treden nemen we. Degene die ons daarheen bracht, kwam niet eens op het idee om mijn backpack te sjouwen, dan ook geen tip! Elke verdieping heeft één deur, dus als we bij onze kamer aankomen, willen Renzo en Tak nog een verdieping verder. Het is echter een compleet appartement, twee grote badkamers, een balkon, een keuken, woonkamer en twee slaapkamers. En superschoon, we zijn aangenaam verrast. Inmiddels hebben we trek gekregen en lopen naar de boulevard van de Mekong rivier. Het is daar heel druk, er gebeurt veel. Flink wat fitness apparaten staan daar opgesteld, allen bezet door enthousiaste sporters en kinderen. In een restaurantje aan de rivier eten we wat kleins, wel heel erg lekker. Op de boulevard staat een grote groep mensen te fitnessen, allemaal gekleed in dezelfde shirts. Luide muziek schalt uit de speakers. Voor de groep staat een vette man de oefeningen voor te doen. Hij doet dit zo emotieloos en zonder passie, dat we ons nier voor kunnen stellen dat hij er plezier in heeft. Een Amerikaanse vrouw gaat naast hem voor de groep staan en ze beweegt zo geweldig, leuk om te zien. De man verblikt of verbloost er niet van, doet zijn oefeningen zo, dat hij er zelf geen last van zal krijgen. Ik complimenteer de vrouw even later, ze vertelde dat ze 'm uit zijn tent wilde lokken, hem wat actiever te laten dansen. Het Duracell-konijn doet echter geen stap sneller. Het is echt mooi daar aan de oevers van de Mekong, we zitten een tijdje aan het water. Bij een café drinken we nog wat. Daar loopt een kitten van twee weken rond, ze is van de eigenaresse. Te schattig, zeker als het beestje met een piepstemmetje miauwt....